گازها و مواد سمي دِيگر

به طور کلِي آب در حد امکان بايد از هر نوع گاز ِيا مواد سمي برِي باشد .برخِي از اِين گازها

و مواد سمي بوسِيله خود ماهي ها به آب رِيخته مي شوند .براِي مثال ادرار ماهِي در آب

 تولِيد آمونِيوم ( ( NH3 مي کند که از مواد بسِيار سمي است .هر کِيلوگرم از وزن ماهِي

در عرض 24 ساعت تولِيد 3 سانتِي متر مکعب ادرار مي کند که در آب تبدِيل به اوره مي

شود .تبدِيل آمونِيوم به اوره احتِياج به انرژِي دارد و بايد توسط باکترِيها ِيا فِيلترهاِي

مخصوص انجام شود تا انرژِي ماهِي بِيهوده به هدر نرود .اگر تعداد ماهي ها داخل

آکوآريوم زِياد بوده و در نتِيجه عوامل داخل آکوآريوم ( غِير از ماهي ها ) نتوانند اِين

تبدِيل شِيميايي را انجام دهند ، خود ماهِي به جاِي دفع ادرار اقدام به دفع آمونِيوم از

طرِيق برانشِي ها مي کند .هرچه درجه حرارت بالاتر رود و تعداد ماهي ها داخل آکوآريوم

 بِيشتر و پ – هاش آب قلِيايي تر باشد ، اثر سمي آمونِيوم بِيشتر خواهد بود.آمونِيوم

 اضافِي را بوسِيله عوامل مکانِيکِي و ِيا فِيلترهاِي معمولِي به هِيچ وجه نمي توان از آب

گرفت وبايد حتما توسط باکترِيهاِي مخصوص ، تبدِيل به مواد ازته بِي ضرر ِيا نِيترات گردد

.خود نِيتراتها نِيز توسط گِياهان داخل آکوآريوم جذب مي شوند .اگر تجزِيه شِيميايي نشان

دهد که تراکم آمونِيوم در آب زِياد است حتما بايد بتدرِيج قسمتِي از آب آکوآريوم تعوِيض

شود .سپس بايد در اِيجاد تعادل بِين حجم آب ، تعداد ماهِي و ميزان گِياه موجود در آب

اقدام کرد .